Ronald Britton "Narcissistic disorders in clinical practice" JAP, 2004, 49, 477 –490.

Autor rozróżnia trzy typy narcystycznego zaburzenia: borderline (cieńka skóra), aloof (powściągliwy, zdystansowany), „as – if” – fałszywe „ja”. Pierwsza opcja narcyzmu to obrona przed niekorzystną relacją z obiektem, druga stanowi manifestację wrogości do obiektu.
Autor artykułu przypomina poglądy Freuda, który opisał miłość siebie jako substytut miłości matki w narcyzmie, a jego uczeń Abraham zawiść promującą narcyzm. Pierwsza praca Freuda na ten temat pochodzi z 1910 roku. Początkowo narcyzm był rozumiany jako forma miłości siebie przez młodego mężczyznę przypominająca miłość matki do niego. Freud zauważa, że pierwotna „happy love” jest esencją narcyzmu.
Uważa się obecnie, że istnieją 2 rodzaje narcyzmu: jeden libidalny, drugi destruktywny. Ten drugi jest oparty na przeżywanej wrogości do wewnętrznego obiektu, a pierwszy wynika z porażki kontenerowania leżącej po rodzicielskiej stronie. Autor też zwraca uwagę na autoerotyczna miłość do siebie w aspekcie narcyzmu – pacjent tak siebie kocha i dąży zaspokajania swoich gratyfikacji. Niekiedy rzutuje to na zewnątrz właśnie w homoseksualną relację, która jest odzwierciedleniem wewnątrz psychicznej relacji.
Jako psychoanalityk autor pracuje w ten sposób z zaburzeniem narcystycznym, że szuka wzorca emocjonalnego będącego powtórzeniem z dzieciństwa, który obecnie zawiaduje relacjami danej osoby. Można to również odnaleźć w przeniesieniu na analityka. Jednym z najsilniejszych mechanizmów obronnych narcyzmu jest idealizacja i jej przerwanie wiążę się z przeżywaniem nieprawdopodobnego lęku, który kojarzy się z przerwaniem nawet swojej egzystencji. To tak jakby narcyz miał się przestać odbijać w lustrze wody

Ronald Britton „Narcissistic disorders in clinical practice” JAP, 2004, 49, 477 –490.