Fotel jest powszechnie stosowaną praktyką, podkreślającą osobowe spotkanie dwóch osób będących w relacji terapeutycznej. Natomiast coraz więcej psychoterapeutów pracując z pacjentami o patologicznej strukturze osobowości proponuje im zmianę pozycji na leżącą. Uznają, że aby nastąpiło uwolnienie ego od masywnych projekcji potrzeba dodatkowej przestrzeni „pomiędzy”. Terapeuci też, czując się coraz bardziej przytłoczonymi i obezwładnionymi przez materiał psychiczny pacjenta, próbują stworzyć jakąś formę „dystansu”, który pozwoli im lepiej skupić na uczuciach przeciwprzeniesieniowych i reflektować. Zatem: fotel czy kozetka? Czy dzisiaj te dwie formy settingu mogą współistnieć ze sobą?