W jungowskim podejściu psychoterapia jest metodą medyczną. Jej celem jest postawienie najpierw diagnozy i dlatego poznaje się historię przypadku, która jest jednocześnie za każdym razem indywidualną historią człowieka. Diagnozę psychoterapeutyczną nazywamy też eksploracją czyli badanie, odkrywaniem, ale angielskie słowo „ exploration” jest tutaj bardziej wymowne. To BADANIE obejmuje wszystkie formy auto ekspresji osoby z którą rozmawiamy: język, spontaniczne myśli, fantazje, sny, symptomy, symptomatyczne zachowania, uczuciowość, oraz charakterystyczne zachowania i postawy. Jednakże głębsze BADANIE doprowadza nas do ograniczeń świadomości i poznania, jakie inne czynniki mogą jeszcze zawiadywać psyche. Do istoty diagnozy jungowskiej nie należy eliminowanie diagnozy psychiatrycznej czy też budowanie jakiegoś

„PSYCHE nie istnieje bez patologii”

„PSYCHE nie istnieje bez patologii” Dla Junga punktem wyjścia do rozumienia psychopatologii była jego praca jako lekarza psychiatry i jego zainteresowanie w leczeniu schizofrenii. Gdy on rozwinął swoją koncepcję zbiorowej nieświadomości i teorii archetypów,  stał na stanowisku, że psychoza może być rozumiana jako przytłoczenie ego przez zawartość kolektywnej nieświadomości (stąd fantazyjne obrazy) i jako demonstrację osobowości rozszczepioną przez kompleks lub kompleksy.  Ponadto kontynuując opis podstaw myślenia Junga o psychopatologii możemy zauważyć, że w jakimś stopniu był on pionierem psychologii relacji z obiektem. Jung mówił o pierwotnej ważności relacji pomiędzy matką a noworodkiem. Separacja od matki jako pierwszy podstawowy element rozwojowy stał

Podstawowym pojęciem w koncepcji Junga jest termin kompleksu, który obecnie jest  słowem tak popularnym, iż wydawałoby się, że nie wymaga specjalnych objaśnień. Termin ten przeniknął do codziennej komunikacji, zachowując w dużej mierze znaczenie przyjęte w literaturze psychoanalitycznej. Poza tym większość z nas używa go w potocznym języku mówiąc o innych, że ktoś ma kompleks niższości, wielkości, władzy, itp. Tymczasem  pierwsze  badania  nad tym zjawiskiem sięgają okresu początku XX wieku. Carl Gustaw Jung pracując w klinice psychiatrycznej w Zurychu pod opieką swojego nauczyciela Eugena Bleulera opracował naukowe narzędzie nazwane Słownym Skojarzeniowym Eksperymentem. Jung  w naukowym eksperymencie zamierzał sprawdzić czy nieświadome psychologiczne czynniki można zbadać w empiryczny