Rozważając zagadnienie osobowości histrionicznej warto   zwrócić uwagę  na stan pomieszania w psychice. Jego źródła tkwią w wczesnych relacjach rodzicielskich. Dziś w psychoanalizie uważa się, że oś konfliktu tkwi w zafiksjowaniu dziecka na problemach oralnych i przemieszczeniu ich na relacje z ojcem z nadzieją, że brak zaspokojenia miłości ze strony matki będzie zrekompensowanej w czułym, ciepłym i opiekuńczym ojcu. Doświadczenie odrzucenia matki zwłaszcza w aspekcie bliskiej, niemalże łapczywej relacji z jej piersią potrafi spowodować fiksację na fazie oralnej i szukaniu zaspokojenia w edypalnej relacji z ojcem. W efekcie dziecko rozwija, co Winnicout nazywa fałszywym self, a Jung nieprawdziwą personą, którą oferują ojcu,

Kiedy w 1998 roku rozpoczynałem swoje szkolenie jungowskie, ówczesny podręcznik szkoleniowy był tej wielkości, że mogłem go schować do kieszeni. Dzisiaj przewodnik egzaminacyjny i router book muszą stać na półce w biblioteczce. Wymagań wobec szkolących się przybywa… Każda kolejna tego typu zmiana wywołuje wewnętrzny opór oraz silne projekcje rzutowane na program treningowy. Środowisko osób szkolących się nie jest też wolne od cierpienia wywołanego brakiem równowagi pomiędzy ponoszonymi kosztami a korzyściami. Terapeuci w szkoleniu nabierają coraz więcej wiedzy i umiejętności, ale nie przekłada się to na przypływ pacjentów pragnących korzystać z terapii psychoanalitycznej (a przynajmniej nie od razu). Rodzi się więc

Leczenie zaproponowane przez Freuda zakładało zredukowanie kontaktu wzrokowego pomiędzy pacjentem a analitykiem do minimum. Freud nie chciał, aby jakiekolwiek reakcje analityka zakłócały percepcję pacjenta. Jung był z kolei pierwszym terapeutą, który zaproponował rozmowę z pacjentem siedząc z nim twarzą w twarz. Uważał bowiem, że kontakt emocjonalny jest podstawą do zbudowania osobowej relacji z pacjentem. Dopiero pod koniec lat 40-tych ubiegłego wieku Ferenczi, jako pierwszy analityk freudowski, zaproponował pacjentom rozmowę na fotelu. A dzisiaj? Fotel jest powszechnie stosowaną praktyką, podkreślającą osobowe spotkanie dwóch osób w relacji terapeutycznej. Jednakże nadal jest grupa psychoterapeutów pracująca z pacjentami o różnej problematyce, której  proponują pozycję