Leczenie terapeutyczne zaproponowane przez Freuda zakładało zredukowanie kontaktu pomiędzy pacjentem a analitykiem do minimum. Freud nie chciał, aby jakiekolwiek reakcje analityka zakłócały percepcję pacjenta. Jung był pierwszym terapeutą, który zaproponował rozmowę z pacjentem siedząc z nim twarzą w twarz. Po załamaniu relacji z Freudem w 1912 roku doszedł do wniosku, że terapia mniej zależy od technicznych uwarunkowań a bardziej od unikalnego dialogu, jaki się rozwija pomiędzy terapeutą a pacjentem. W swojej autobiografii „Wspomnienia, sny myśli” pisał: „Analityk i pacjent siedzą