John Izod 'THE PIANO, THE ANIMUS, AND THE COLONIAL EXPERIENCE' JAP, 1996, 41, 117-131

Artykuł jest psychoanalitycznym opisem filmu nakręconego w 1993 roku pt „Fortepian”. Na tym tle autor przedstawia zawartą w nim dynamikę w jungowskim rozumieniu psyche indywidualnej i zbiorowej.
Wchodząc w rozumienie psychiki głównej bohaterki Ady, autor przywołuje jungowską analityczkę Marie – Louise von Franz, która podkreśla, że aktywizacja psychiki kobiety przebiega w inny sposób niż u mężczyzny. Kobieca psychika potrzebuje wycofania, wejścia jakby w świat kompletnej stagnacji, jak to było w początkowym okresie u głównej bohaterki – Ady, gdy zamieszkała w Nowej Zelandii. A faktycznie był to proces inicjacji i inkubacji. Leży to w kontraście do męskiej inicjacji przebiegającej w oparciu o zdobycie postawy bohatera, który pokonuje smoka lub musi znaleźć skarb lub pannę młodą.
W tym kontekście pojawia się też w interesujący sposób córka Ady – Flora, reprezentująca proces ekspresji jej matki. Jej dążenie do ekspresji np. poprzez zabawy seksualne z innymi dziećmi na drzewach, odsłoniło psychikę Stewarda (męża Ady), który za karę pobielił te drzewa, aby umarły. Stały się one metaforą emocjonalnej śmierci Stewarda (śledząc postawę Stewarda wobec dziecka odsłaniamy jego nieświadome pokłady psychiki).
Innym symbolem jest fortepian, to katalizator, który uruchamia wiele procesów zbiorowych i indywidualnych. Ponadto gra Ady na fortepianie, muzyka stała się katalizatorem dla stłumionych uczuć i pragnień, w tym seksualnych, Ady i jej przyszłego kochanka Bainesa. W przypadku Ady muzyka stała się formą ekspresji jej uczuć. W jej osobie był widoczny balans pomiędzy świadomymi celami i dążeniami jej nieświadomości.
Przy przemianie jest konieczne spotkanie się ze śmiercią – jakaś część Ady idzie na dno z fortepianem. Fortepian zatopiony w oceanie symbolizuje odrodzenie, które nastąpiło poprzez ten instrument, ale również poza nim w jej nowym życiu.