Autor podkreśla rolę obydwu rodziców w kształtowaniu narcystycznego zaburzenia. Relacja z matką oparta o brak kontenerowania oraz nieprawidłowa relacja z ojcem. Powołuje się na Winnicotta, który wprowadził określenie 'mind – psyche’ oparte na aktywności umysłowej i braku kontaktu z emocjami. Z kolei w jungowskim terminach narcystyczny pacjent jest na zawsze nawiedzony przez archetypalną tęsknotę za całkowicie dobrą matką i uczucie na zawsze lęku przez archetypalną złą matką. W artykule jest też pokazane, jak słowa wypełniają pustkę psychiczną w pacjencie i stanowią odcięcie od życia psychicznego. Dzieciństwo pacjenta i wczesny okres dostarczają wszystkich okoliczności, które mogą prowadzić do rozwoju narcystycznego zaburzenia.

W pierwszej części artykułu psychoanalityk jungowski przytacza powieść Stevensona o przypadku doktor Jykell i pana Hyde, który został wydany w latach 80-tych XIX wieku, na kilkadziesiąt la przed powstaniem psychoanalizy. Są w nim przedstawione 2 osobowości, ta druga coraz bardziej bierze górę w tej osobie, by na końcu popełnić samobójstwo. Dalsza część artykułu stanowi plastyczny, literacki, a jednocześnie kliniczny opis objawów psychotycznych leczonego pacjenta. Znaczny obszar pracy terapeutycznej był poświęcony realistycznemu ocenianiu doznań przez nie-psychotyczną część pacjenta. Analityk interesował się również jego zapomnianą, schowaną, niewidzialną częścią z dzieciństwa, która objawiła się wtedy, gdy on niewidzialnie wchodził do spiżarni, a matka

Niezwykły opis terapii 3-letniego chłopca prowadzony metodą psychoanalityczną, w którą byli też zaangażowani obydwaj rodzice. Psychoanalityczka wyjaśnia, jakie techniki terapeutyczne używała w leczeniu małego pacjenta i jak on na nie reagował. Pokazuje, jak istotna jest uważność terapeuty zarówna na zachowania dziecka, jak i pozostałych członków rodziny, którzy nie zawsze pozytywnie reagowali na zachodzące w pacjencie zmiany. W swojej pracy odwołuje się teorii jungowskiego psychoanalityka Fordhama formułującej proces dezintegracji i integracji zachodzącej w pierwszych trzech latach życia dziecka. Przytacza też w procesie zachodzącej separacji od matki poglądy Junga podkreślające znaczenie uwalniania się od pierwotnej identyfikacji. W podsumowaniu podkreśla niezwykłą jak tak

Artykuł poświęcony psychologicznej analizie tańca, który towarzyszył człowiekowi od początku jego cywilizacyjnego wyodrębniania się. Taniec jest wyrazem archetypowych treści. Od początku istnienia ludzkości towarzyszył człowiekowi, łączy ciało i psyche. Dawał człowiekowi poczucie harmonii i komfortu z naturą, w której żył, w tym harmonii ze zwierzętami. Dawał też możliwość utraty ego na rzecz ekstazy z Bogiem lub w zbiorowych orgiach. Niestety od Średniowiecza został zagubiony w religijności zachodniej, mimo że w innych religiach jest nadal obecny. Cytowana jest opinia Junga na ten temat: poprzez taniec ludzie łączą się z najstarszymi pokoleniami w historii ludzkości i otwierają się na archetypowe treści. Inna

To psychologiczne studium jednej z najbardziej znanych w historii literatury postaci Hamleta Williama Shakespeara oraz próba znalezienia wyjaśnienia ambiwalencji, jakiej doświadczał ten bohater. Wyraża się ona w słynnym cytacie „być – albo nie być. Oto jest pytanie”. Autorka przytacza okoliczności życiowe, w których Shakespeare napisał „Hamleta”. Był to rok 1601 – nowy wiek. W tym okresie zmarł jego ojciec, a wcześniej w 1596 roku jego jedyny syn. To zachęciło pisarza do zastanowienia się nad ludzką naturą i jej cieniem. Główny bohater uświadamia nam ogromną dychotomię ludzkiej natury: ktoś może się śmiać i śmiać, a w gruncie rzeczy być łotrem. W

W artykule przedstawione są fazy procesu terapeutycznego powołując się na pracę Junga „Problemy nowoczesnej psychoterapii” opublikowaną w 1929 roku. Są to: wyznanie, wyjaśnienie, przepracowanie i transformacja. Dla wielu pacjentów ogromne znaczenie ma pierwsza faza: wyznania, będąca oczyszczającym doświadczaniem i długoterminowym procesem, następującym sesja za sesją i stanowiącym esencję ich terapii. Autory wymienia też inne istotne czynniki w procesie terapeutycznym: zamknięte drzwi, cisza, kozetka. Jego zdaniem esencją terapeuty jest słuchająca, czujna postawa, pokazująca że uczucia i sposób przeżywania pacjenta jest kluczem do jego wewnętrznej przemiany. Ponadto autor zwraca uwagę na fazę przepracowania w terapii, która pomaga pacjentowi zaadaptować się do codziennej

Autor przedstawia współczesne rozumienie afektu, który zajmuje centralną pozycję w psychologii Junga. 'Energia’, ’ wartość’, 'uczucia’, 'obraz’ – to psychologiczne synonimy tego terminu. Zdaniem autora afekt to most, który łączy ciało i psyche, instynkt i duch i jest w stanie zwyciężyć świadome ego. Opisując tę dynamikę należy podkreślić, że najpierw przychodzi afekt, a potem archetyp. Archetyp przejawia się w świadomości poprzez obraz/ideę. Ona jest ucieleśniona w micie, baśni, religijnym symbolu, w różnych kulturowych przejawach. Rodzaje afektów: stres/boleść, pogarda/wstręt, przestraszenie/zaskoczenie – negatywne afekty. Pozytywne: radość/zabawa, zainteresowanie/podniecenie. Te pozytywne mogą stanowić życiowe wzmocnienie. W artykule przytoczona jest też definicja emocji Hillmana: „każda

Autorka artykułu przypomina, że sformułowanie 'acting out’ zostało po raz pierwszy użyte przez Freuda w jego pracy „Remembering, repeating nad working through”: „Pacjent nie pamięta niczego co on zapomniał i stłumił, lecz acting out następuje. On produkuje nie tylko pamięć, ale też działanie: on to powtarza bez wiedzy, że to powtarza. Autorka zachęca w artykule, aby acting out rozumieć jako silną regresję w kierunku nieodróżnialnego self. W ten sposób unika się odnowienia doświadczenia związanego z dezintegracją, które towarzyszy ból psychiczny. Acitng out są najczęściej ignorowane przez pacjentów. Funkcję ego przejmuje psychoananalityk . Opisuje również doświadczenie acting out u Junga. Była

Jung opisuje różne aspekty Cienia w jego kolektywny wymiarze: 1) jako zmasowana rozszczepiona energia, np. faszyzm; 2) jako uśpienie społeczne i wtedy społeczeństwo zachowuje się jak owca, konformistycznie; 3) to indywidualna konfrontacja z archetypowymi treściami. Ponadto u Junga było napięcie pomiędzy