Pojęcie kompleksu opiera się na odrzuceniu monolitycznych koncepcji „osobowości”. Zdarza się, że doświadczamy wielości swoich jaźni. I chociaż jest to znaczący krok w kierunku potraktowania kompleksu jako autonomicznej całości w obrębie psychiki, Jung poszedł jeszcze dalej i stwierdził, „kompleksy zachowują się jak niezależne istoty” (Jung, CW 8, par 253). Argumentował również, że „w zasadzie nie ma różnicy pomiędzy osobowością fragmentaryczną a kompleksem…. Kompleksy są odpryskami psychiki” (Jung, CW 8, par 202). Kompleks jest zbiorem wyobrażeń i myśli skupionych wokół jądra pochodzącego od jednego lub więcej archetypów, które charakteryzują się wspólnym emocjonalnym kolorytem. Kiedy kompleks uaktywnia się (staje się „konstelacją”), ma

KREATYWNA PSYCHE

KREATYWNA PSYCHE Jung rozumiał  psyche, jako przestrzeń do kreatywnego rozwoju. Ufał integracji i jej szukał pracując nawet z największymi zaburzeniami (np. psychozy). Jej podstawowa funkcja to dialog między świadomością i nieświadomością oparty na samo-regulującej się funkcji. Punktem wyjścia jest pojęcie unus mundi – jeden zjednoczony świat. (średniowieczne filozoficzne 'unitary world’). Uwieńczeniem tego w każdej kulturze jest magiczne koło np. mandala. W tej początkowej formie wszystko jest połączone, jest stanem przed-edypalnym, w którym pewne rzeczy zdarzają się jednocześnie. Np. synchroniczność (kiedy myślałem o moich przyjaciołach, oni właśnie zadzwonili). Na czym polega unus mundi? Pojęcie to zostało wprowadzone przez Junga w celu zaakcentowania,

Jung dołożył wszelkich starań, aby stworzonej przez siebie mapie psychiki odróżnić miejsce ego od tego, które wyznaczył dla ego Freud. Jung uważał ego za centrum świadomości, akcentował równocześnie jego ograniczenia i niekompletność w stosunku do całej osobowości. Domeną ego jest więc poczucie indywidualnej tożsamości, stałość osobowości, poczucie ciągłości w czasie, pośrednictwo między świadomością a nieświadomością, rozpoznawanie i testowanie rzeczywistości. Ego jednak należy widzieć jako podporządkowanie instancji wyższej. Tą instancją jest Jaźń – nadrzędna zasada całej osobowości. Stosunek jaźni do ego można porównać do stosunku między „poruszającym a poruszanym”. Początkowo ego jest zanurzone w jaźni, lecz następnie różnicuje się od niej.

Jung obserwował dynamikę grupy bardzo uważnie, jednakże nigdy nie studiował jej dokładnie, kierując swoją uwagę na psychologię indywidualnej osoby. Nieświadome tendencje w małych grupach były studiowane przez innych, najbardziej Wilfreda Biona. I dziś można zauważyć sporo zbieżności pomiędzy teorią nieświadomości w grupie a teorią kompleksów Junga.  W jednym z swoich ostatnich listów pod koniec życia pisał do Hansa Illinga w 1955 roku, że jego wkładem w rozwój psychologii była adaptacja indywidualności do społeczeństwa. Jednakże społeczeństwo czuje ogromny brak bez wkładu jednostki w jej funkcjonowanie.  Z punktu widzenia historycznego psychologia analityczna pierwotnie była skoncentrowana na indywidualnej psyche. Jung był nieufny wobec

Psychologia jungowska nie aspiruje do rangi ekspertów, którzy są w stanie wyjaśnić ludziom problemy zachodzące w okresie obecnej pandemii. Natomiast może zaproponować pogłębienie rozumienia obecnych zjawisk i odkrycia w tym potrzebnego nam wszystkim kierunku. Obecny czas to spotkanie przeciwieństw. Po latach, których nasza cywilizacja dążyła do mocy i siły, przychodzi nam spotkać się z kruchością i niepewnością. Jung nazwał to zjawisko enantiodromia, posiłkując się poglądami filozofa Heraklita, który już w starożytnej Grecji zauważył, że wcześniej czy później wszystko przechodzi w swoje przeciwieństwo.

Długo oczekiwana na polskim rynku książka C.G. Junga „Red Book” miała swoją premierę 6 grudnia br. w teatrze STU w Krakowie. W spotkaniu uczestniczyli przedstawiciele wydawnictwa „Vis a Vis Etiuda”, tłumacze książki, dyrekcja teatru oraz dyplomowania psychoanalitycy jungowscy. Podkreślono, że nie przypadkowo wybrano jako miejsce premiery właśnie teatr, gdyż koncepcja Junga jest bardzo inspirująca również dla tego środowiska. W dyskusji rozmawiano także o zastosowaniu tej metody Junga do leczenia psychoterapeutycznego i możliwościach, jakie daje poznanie i zgłębiania myśli  zawartych w tej wyjątkowej książce.

W jungowskim podejściu psychoterapia jest metodą medyczną. Jej celem jest postawienie najpierw diagnozy i dlatego poznaje się historię przypadku, która jest jednocześnie za każdym razem indywidualną historią człowieka. Diagnozę psychoterapeutyczną nazywamy też eksploracją czyli badanie, odkrywaniem, ale angielskie słowo „ exploration” jest tutaj bardziej wymowne. To BADANIE obejmuje wszystkie formy auto ekspresji osoby z którą rozmawiamy: język, spontaniczne myśli, fantazje, sny, symptomy, symptomatyczne zachowania, uczuciowość, oraz charakterystyczne zachowania i postawy. Jednakże głębsze BADANIE doprowadza nas do ograniczeń świadomości i poznania, jakie inne czynniki mogą jeszcze zawiadywać psyche. Do istoty diagnozy jungowskiej nie należy eliminowanie diagnozy psychiatrycznej czy też budowanie jakiegoś

„PSYCHE nie istnieje bez patologii”

„PSYCHE nie istnieje bez patologii” Dla Junga punktem wyjścia do rozumienia psychopatologii była jego praca jako lekarza psychiatry i jego zainteresowanie w leczeniu schizofrenii. Gdy on rozwinął swoją koncepcję zbiorowej nieświadomości i teorii archetypów,  stał na stanowisku, że psychoza może być rozumiana jako przytłoczenie ego przez zawartość kolektywnej nieświadomości (stąd fantazyjne obrazy) i jako demonstrację osobowości rozszczepioną przez kompleks lub kompleksy.  Ponadto kontynuując opis podstaw myślenia Junga o psychopatologii możemy zauważyć, że w jakimś stopniu był on pionierem psychologii relacji z obiektem. Jung mówił o pierwotnej ważności relacji pomiędzy matką a noworodkiem. Separacja od matki jako pierwszy podstawowy element rozwojowy stał

Podstawowym pojęciem w koncepcji Junga jest termin kompleksu, który obecnie jest  słowem tak popularnym, iż wydawałoby się, że nie wymaga specjalnych objaśnień. Termin ten przeniknął do codziennej komunikacji, zachowując w dużej mierze znaczenie przyjęte w literaturze psychoanalitycznej. Poza tym większość z nas używa go w potocznym języku mówiąc o innych, że ktoś ma kompleks niższości, wielkości, władzy, itp. Tymczasem  pierwsze  badania  nad tym zjawiskiem sięgają okresu początku XX wieku. Carl Gustaw Jung pracując w klinice psychiatrycznej w Zurychu pod opieką swojego nauczyciela Eugena Bleulera opracował naukowe narzędzie nazwane Słownym Skojarzeniowym Eksperymentem. Jung  w naukowym eksperymencie zamierzał sprawdzić czy nieświadome psychologiczne czynniki można zbadać w empiryczny

Amplifikacja – jest to część jungowskiej metody INTERPRETACJI (w szczególności zaś marzeń sennych). Poprzez skojarzenia Jung próbował określić indywidualny kontekst marzeń sennych. Poprzez amplifikację połączył je z wyobrażeniami uniwersalnymi. Amplifikacja pociąga za sobą użycie mitycznych, historycznych, kulturowych analogii w celu wyjaśnienia i opisania metaforycznej treści symboliki snów. Jung mówił o tym jako o „psychologicznej tkance”, w której osadzony jest obraz. Jak zauważa Michael Fordham amplifikacja Junga jest metodą wywodzącą się z filologii . By odszyfrować zaciemniony jakiś tekst filolog porównuje go z innym i których znaczenie jest mu bardziej znane. Poprzez studia identyczność, podobieństwa, różnice nadawane jest znaczenie tego tekstu.